خیلی ها ازم میپرسن چرا تو اینستاگرام یا فیس بوک یا خیلی از فضاهای مجازی دیگه فعالیت نداری.
حقیقت اینه که من عضو این فضاها و نرم افزارا هستم.توشون میچرخم و سعی میکنم دوستامو پیدا کنم و بخونمشون تا جایی که بتونم دنبالشون کنم اما خودم تمایل زیادی به فعالیت ندارم.چون همیشه و همیشه تنها جایی که واقعا احساس راحتی کردم و احساس کردم میتونم کاملا خودم باشم تو فضای وبلاگ بوده.تنها جایی که احساس کردم اگه کسی منو میخونه و یا نظری برام میزاره کاملا به خاطر خودم و یا نوشته ام هست تو فضای وبلاگ بوده.
همه ی این فضاهای مجازی خوبن اما من فقط تو وبلاگم احساس میکنم واسه عکسی که گذاشتم و یا برای تبادل لایک و ....نیست که تحسین یا انتقاد میشم.بلکه به خاطر خودم،نوشتم،و احساسی هست که توی اون لحظه داشتم.
* "عطرگندم" روزایی در کنار من بود که هیچ کس نبود.روزایی که فقط میتونستم حرفامو به اون بزنم.
**تازگیا گاهی لاین هم حس خوبی بهم میده.