من از اون دسته آدمام که وقتی دلم گرفته،عصبانیم،دلتنگم،افسرده ام و....شاید اطرافیانم کمتر متوجه بشن نسبت به اونایی که از فضای مجازی باهام در ارتباطن و خب دلیلش چیه رو خودمم نمیدونم واقعا! شاید برای اینکه گاهی دلم میخواد حرف بزنم شنیده بشم بدون اینکه آنچنان جوابی بگیرم.گاهی دلم میخواد حرف بزنم اما با حرفام نزدیکانم ناراحت نکنم یا آزار ندم.اما دقیقا نمیدونم این رفتار از کجا میاد.

حالا نکته ای که در رابطه با اینستاگرام هست اینکه که نمیتونی هر وقت میخوای بیای هر چی میخوای بنویسی و بری.از حوصله آدما خارجه.اون طرف صفحه موبایلشون فحش میخوری یا یه سری جمله مث "اَه باز این شروع کرد"،"وای دهنمون سرویس کرد این" و ....حوالت میکنن.اینجا اما نه....بازی فالو و لایک و کامنت نداره اجباری برای خوندن نیست حتی.میای با خیال راحت همه ی قلبت خالی میکنی و دلت قرصه که هرکی میاد خودش تصمیم گرفته که بیاد حالا دلیلش ارزش قائل شدنه یا دوست داشتن یا مهم بودن فرقی نداره اما هر چی هست از اون حسای خوبه .

حالا این همه مقدمه چیدم که بگم حال دلم خوب نیست.

۲۲ساله مختصر

بعد مدت ها رفتم فیس بوک چک کردم دیدم درخواستمُ هنوز قبول نکرده خواستم بهش پیام بدم دیدم پنج سال پیش بهش پیام دادم کلی حرف زدم اما نخونده.اخرین پستشُ شیر کردم.نوشته بود :

"زندگی جیره ی مختصریست"

1390/7/13