دیگر غم رفتنت را زجه نمیزنم.
به شماره نمیافتد تپش هایم از تداعی آن روزها.
یاد گرفتم "مرگ"چطور بخش میشود.
نوشته میشود.
اتفاق میافتد.
و بلاخره چطور حضم میشود.
دیگر نفس هایم تنگ نمیشود حتی!
فقط گاهی،
خاطره های تلخ و شیرینت مرا بازی میدهند.
گاهی جریان زندگی به جایی میرسد که زلالیِ بودنت،
میشود لازمه یِ گل دادنِ نیلوفر هایِ وجودم.
گاهی غروب پنجشنبه ها به دلم چنگ میزد،
دلم برای با تو بودن تنگ میشود...
گاهی....