دوست دارم حرف بزنم
مهم نیست کسی که حرف هایم را میشنود مرا بشناسد یا من او را
تنها میخواهم حرف بزنم
بروم یقه یک نفر را توی خیابان بگیرم و شروع کنم به حرف زدن یا توی ایستگاه یا حتی با تکه سنگی که اسم عزیزی رویش نوشته شده باشد!
یا مثلا برم روی صندلی هایی که به تازگی توی محوطه دانشکده معماری چیده اند بنشینم و همین که کسی کنارم نشست بگیرمش به حرف!
مهم نیست چی بگم!
مهم نیست کی باشه!
هیچ چیز مهم نیست!
تنها این مهم است که کسی باشد تا حرف هایم را بشنود! ترجیها کسی که مرا نشناسد که مرا نصیحت نکند که مرا قضاوت نکند کسی که تنها گوش باشد حتی چیزی هم نگوید مهم نیست! بهتر!
نه اینکه حرف های غیر منطقی باشد!
نه اینکه توان دفاع از عقاید و حرف هایم را نداشته باشم!
فقط خسته ام از بحث های بی فایده!
از آدم هایی که تنها میشنوند ! گوش نمیکنند اما ادعای فراوان دارد! آدم های توی خیابان ،دانشگاه،ایستگاه،لااقل ادعا ندارند!
حتی ادعای اینکه برایشان مهمی!
خسته ام.....
میخواهم حرف بزنم....