گندم:

کوه هم که باشی روزی بر سر دنیا خراب میشوی

تُرد که باشی زود میشکنی،دوباره جان میگیری اما

خورد میشوی،اما دوباره بند میزنی خود را

له هم که شوی،فقط تو هستی که نابود شدی

اما کوه که باشی با فروریختنت

دنیا ویران میشود بر سر همه

کمر روزگار خم میشود برایت

سخت است کوه بودن

و چه خوب که کوه نیستم

*این همه بخشندگی را

از کدام خورشید

به ارث برده ای!؟