من نتوانستم...

آدم باید یک بار هم که شده

اونی که رفته و گند زده به زندگیش را دوباره ببیند !

مهم نیست کجا باشد و چطوری

اما بهترست در یک قرار باشد درست وسط یک کافه...

نه گوشه باشید نه دور از دید همونجایی که هیچکس نمی نشیند...

و همیشه صندلیهایش خالیه خالی ست!

خلاصه اش کنم

باید حرف بزنی...گریه کنی...ضجه بزنی...فحش بدی...داد بزنی !

 

اما بلاخره یک بار هم که شده باید حرفهایت را بزنی

همون حرفایی که هیچ وقت نگفتی و کینه شد لامصب

همون حرفهایی که هر شب اشک شد و ریخت و مُرد...

 

باید حرف بزنی

و وقت بگذاری تا او هم حرفایش را بزند

همان دادها بد و بیراه ها و فحش ها را

نه تو قضاوت و دفاع کنی و نه او...

بعد هم وقتی حرفهایتان تمام شد

هر کسی پول چیزی که حتی نخورده را حساب کند...

پالتو و کیفش را بر دارد و بایستد و چند ثانیه بهم نگاه کند

و لای حس غریبگی بی آنکه خداحافظی کند آرام برود ...

آدم باید بلاخره یک بار هم که شده اینکار را بکند

تا بتواند شاید یک عمر راحت و بی گریه شبها بخوابد

من نتوانستم . تو شاید بتوانی...