ما باهم دوست شدیم و خندیدیم.سال ها گذشت و بعد ترهم خونه شدیم و خندیدیم.ما باهم شکست خوردیم،تفریح رفتیم،دانشگاه رفتیم،دوست پیدا کردیم و خندیدیم.ما باهم درد کشیدیم،عجیب ترین ها و سخت ترین ها را تجربه کردیم و خندیدیم!!!
هرچه که شد ما باهم خندیدیم.میدانی چرا؟!چون "باهم خندیدن"شد تسکین دردهایمان چون گریه شده بود چاشنی تمام لحظه هایمان و بعد تر وقتی دیگر تنها گریه نکردیم ،باهم خندیدیم.
همان موقع ها بود که قانون طلایی به "به درک" را ساختیم و هر بار زمین خوردیم بلند گفتیم :به درک!
و حالا یک سال گذشته است...
ممنون برای تمام لحظه ها و ثانیه هایی که تنهام نزاشتی،ممنون برای اینکه همیشه پیشم بودی بدون اینکه قضاوتم کنی.ممنون برای اینکه منو همینجوری که هستم یا هر جوری که باشم دوست داری:)