سکوت،سکوت،سکوت

ﯾﮏ ﻭﻗﺘﯽ نفهمی ﻫﺎ ﺁﺯﺍﺭﻡ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ...!

ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ ﺍﺯ ﻗﻀﺎﻭﺕ ﻫﺎ ...

ﮐﺞ ﻓﻬﻤﯽ ﻫﺎ ...

ﺳﻮ ﺗﻔﺎﻫﻢ ﻫﺎ ...

ﻫﻤﻪ ﺵ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﺑﺪ ﺑﻔﻬﻤﻨد منو ...

ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻗﻀﺎﻭﺗﻢ ﮐﻨﻨﺪ ...

ﻭﻗﺖ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺻﺮﻑ ﮐﺮﺩﻡ...

ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩﻥ ﺧﻮﺩﻡ ...

برای ﺭﻓﻊ ﺳﻮﺀ ﺗﻔﺎﻫﻢ ها...

ﮐﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ...

ﻣﻦ ﺁﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﻧﯿﺴﺘﻢ...!

ﺣﺎﻻ ﺍﻣﺎ ...

ﻣﻮﺿﻊ ﺍﻡ، ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺳﺖ؛ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻭ 

ﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﻥ ...

ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ...!

ﺗﺎﺯﮔﯽ ﻫﺎ ...

ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﯽ ﻣﻬﺮﯼ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ..

ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﻪ ﻻﻝ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ...

ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﮐﻮﺭ ﻭ ﮐﺮ...

ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ...

ﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻡ ...

ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻪ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﺍﺭﻡ...

ﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ...

نه وقتش را...

ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﺟﺎﻥ دلم ...

ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﻃﺮﺯ ﻓﮑﺮ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ نیستم ...

ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺧﻮﺍﺳت ﺑﮕﻮﯾد ﻭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﮐند...

ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻝ...

من ﺩﺭ ﻻﮎ تنهایی ﺧﻮﺩمم...

ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺑﯽ ﺩﻏﺪﻏﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ام را میکنم...!

جواب دیگران را خدا خودش میدهد...