سالهاست....
که در لایه های نابود اینگونه زیسته ام
و خودم را بی گناه گم کرده ام در خویشتنی که هر گز خوش نبود.
من گم شده ام
در نا کجا آباد خود ساخته ای که نشانی ندارد...
*ما به اندازه ی خاطرات خوشی که از دیگران داریم آن ها را دوست داریم و به آنها وابسته می شویم هر چه خاطرات خوشمان از شخصی بیشتر باشد علاقه و وابستگی ما بیشتر میشود. پس هر کسی را بیشتر دوست داریم و میخواهیم بیشتر دوستمان بدارد باید برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تا بتوانیم در دلش ثبت شویم
جین وبستر/بابا لنگ دراز