تا حالا برخوردین به ادمایی که جون به جونشون کنن مغرورن.البته من خودم فکر میکنم غرور تا یه حدی خوبه؛اصلا باهاش موافقم.اما بعضیا دیگه از حد میگذرونن و اعصاب واسه ادم نمیزارن این ادمایی که نه از سر اینکه خعلی بارشون بلکه از سر غرور خیلی خیلی زیادشون همرو پایین تر از خودشون میدونن.شایدم از اعتماد به نفس کاذبشونه نمی دونم.البته انصافا ادامایی هم هستن که اینقدر صمیمی و خاکی رفتا ر میکنن که وقتی بعد ها می فهمی طرف چیکارست یا چه قدر حالیشه از رفتارت یه جورایی خجالت میکشی.
وقتی به انسان هایی از دسته اول بر میخورم اونایی که از بالا بهم نگاه میکنن اونایی که فکر میکنن اسمون سوراخ شده و افتادن پایین دوست دارم با ناخنام چشاشونو در بیارم تا دیگه نتونن اینطوری به اطرافیانشون نگاه کنن .فقط همین.تازه فکر کنم با این کار کمک بزرگی به جامعه می کنم.به نظر شما اگه اینکارو بکنم کار خیلی بدیه؟